بدون خلاصۀ ویرایش |
Thaniashar (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
[۱۲۱۵] [https://mesb.ir/o2-1215 مسألة ۷]: إذا شک بعد الفراغ من الصلاة فی أنها وقعت فی الوقت أو لا فإن علم عدم الالتفات إلی الوقت حین الشروع وجبت الإعادة[(وجبت الاعادة): علی الاحوط وجوباً ولا یبعد الحکم بالصحة.]، وإن علم أنه کان ملتفتاً ومراعیاً له ومع ذلک شک فی أنه کان داخلاً أم لا بنی علی الصحة، وکذا إن کان شاکا فی أنه کان ملتفتا أم لا، هذا کله إذا کان حین الشک عالما بالدخول [(اذا کان حین الشک عالماً بالدخول): الاظهر عدم دخالته فی الحکم بالصحة.]، وإلا لا یحکم بالصحة مطلقاً ولا تجری قاعدة الفراغ، لانه لا یجوز له حین الشک الشروع فی الصلاة فکیف یحکم بصحة ما مضی مع هذه الحالة. | [۱۲۱۵] [https://mesb.ir/o2-1215 مسألة ۷]: إذا شک بعد الفراغ من الصلاة فی أنها وقعت فی الوقت أو لا فإن علم عدم الالتفات إلی الوقت حین الشروع وجبت الإعادة[(وجبت الاعادة): علی الاحوط وجوباً ولا یبعد الحکم بالصحة.]، وإن علم أنه کان ملتفتاً ومراعیاً له ومع ذلک شک فی أنه کان داخلاً أم لا بنی علی الصحة، وکذا إن کان شاکا فی أنه کان ملتفتا أم لا، هذا کله إذا کان حین الشک عالما بالدخول [(اذا کان حین الشک عالماً بالدخول): الاظهر عدم دخالته فی الحکم بالصحة.]، وإلا لا یحکم بالصحة مطلقاً ولا تجری قاعدة الفراغ، لانه لا یجوز له حین الشک الشروع فی الصلاة فکیف یحکم بصحة ما مضی مع هذه الحالة. | ||
[[رده:شک و تردید]] | [[رده:شک و تردید]] | ||
[[رده:وقت نماز]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۵۸
اگر کسی با اطمینان از داخلشدن وقت نماز، شروع به خواندن آن کند، سپس در میانه یا پس از نماز به ذهنش خطور کند که آیا هنگام آغاز، وقت نماز رسیده بود یا نه، دو صورت دارد:
- در صورتی که هنگام این شکّ، مطمئن شود که وقت نماز فرا رسیده، نمازش صحیح است.
- اما اگر همچنان در تردید بماند و اطمینان پیدا نکند که وقت داخل شده، نمازش باطل است.
نکته: اگر کسی بدون دلیل معتبر شرعی یا در حال غفلت وارد نماز شود، همین حکم درباره او نیز جاری است.
استفتائات
السؤال: ما حکم الصلاة خلف من أقامها قبل دخول الوقت؟
الجواب: لا یُجتزأ بها حینئذٍ وتجب الإعادة.
السؤال: هناک أوقات حرجة لا یمکن للمصلّی فیها معرفة الوقت (هل انتهی أم لا)، فما هی وظیفة المصلّی فی هذه الحالة؟
الجواب: یأتی بالصلاة، والأحوط الأولی أن تکون بنیّة الأعم من الأداء والقضاء.
منابع فقهی
توضیح المسائل
مسئله ۷۳۳ . اگر یقین کند وقت داخل شده و مشغول نماز شود، و در بین نماز شک کند که وقت داخل شده یا نه، نماز او باطل است. ولی اگر در بین نماز یقین داشته باشد که وقت داخل شده و شک کند که آنچه از نماز خوانده در وقت بوده یا نه، نمازش صحیح است.
رساله جامع
ج۱، مسئله ۱۵۶۳. اگر به یکی از راههای شرعی بیان شده در مسألۀ «۹۷۰» برای انسان ثابت شود که وقت نماز شده و مشغول نماز شود، چند صورت دارد:
الف. در بین نماز بفهمد اشتباه کرده و هنوز هم وقت نماز نشده، هرچند لحظاتی بعد، وقت نماز فرا میرسد؛
ب. در بین نماز شک کند که وقت نماز شده یا لحظاتی بعد وقت نماز خواهد شد؛
در این دو صورت (الف و ب)، نماز باطل است.
ج. در بین نماز متوجّه شود، بعد از شروع او به نماز، وقت نماز فرا رسیده، به گونهای که موقع فهمیدن، وقت نماز شده است؛
د. در بین نماز یقین یا اطمینان داشته باشد که وقت نماز شده و شک کند که آنچه از نماز خوانده در وقت بوده یا نه؛
ه. بعد از نماز بفهمد که در بین نماز، وقت فرا رسیده است؛
و. بعد از تمام شدن نماز شک نماید که نماز را در وقت خوانده یا قبل از وقت، در حالی که هنگام شک، وقت نماز فرا رسیده باشد یا سپری شده باشد؛
در این چهار صورت (ج، د، ه ، و)، نماز صحیح است.
ج۱، مسئله ۱۵۶۴. اگر انسان متوجّه نباشد که باید با طریق شرعی معتبر مثل یقین یا اطمینان به فرا رسیدن وقت، مشغول نماز شود و در حال غفلت نماز بخواند، چند صورت دارد:
الف. بعد از نماز بفهمد که تمام نماز را در وقت خوانده است؛ در این صورت، نماز صحیح است.
ب. بعد از نماز بفهمد که در بین نماز وقت فرا رسیده؛ در این صورت، نمازش باطل است و باید دوباره آن نماز را بخواند.
ج. بعد از تمام شدن نماز شک نماید که نماز را در وقت خوانده یا قبل از وقت، یا شک نماید که تمام نماز را در وقت خوانده یا قسمتی از آن را در وقت خوانده است در حالی که هنگام شک، وقت نماز فرا رسیده باشد یا سپری شده باشد؛ در این صورت، نماز صحیح میباشد.
د. در بین نماز بفهمد که هنوز وقت فرا نرسیده، هرچند لحظاتی بعد، وقت نماز خواهد شد؛
ه. در بین نماز شک کند که وقت فرا رسیده یا لحظاتی بعد وقت نماز خواهد شد؛
و. در بین نماز متوجّه شود وقت بعد از شروع او به نماز فرا رسیده است، امّا قسمتی از نماز - هرچند اندک - را قبل از وقت خوانده است؛
در این سه صورت (د، ه ، و)، نماز باطل است.
ج۱، مسئله ۱۵۶۵. اگر فرد شک دارد که وقت نماز فرا رسیده یا نه، امّا به امید فرا رسیدن وقت، رجاءً نماز را بخواند و بعد از نماز تحقیق نماید، چند صورت دارد:
الف. بفهمد تمام نماز را در وقت شرعی آن خوانده؛ در این صورت نمازش صحیح است.
ب. بفهمد تمام نماز یا قسمتی از آن را قبل از وقت خوانده؛
ج. معلوم نشود نماز را در وقت خوانده یا قبل از آن؛
در این دو صورت (ب و ج)، نماز باطل است.
منهاج الصالحین
ج۱، مسألة ۵۰۸: إذا تیقّن بدخول الوقت أو أحرزه بطریق معتبر فصلّی ثُمَّ تبین أنّها وقعت قبل الوقت لزم إعادتها، نعم إذا علم أنّ الوقت قد دخل وهو فی الصلاة یحکم بصحّة صلاته وإن کان الأحوط استحباباً إعادتها، وأمّا إذا صلّی غافلاً وتبین دخول الوقت فی الأثناء فلا تصحّ صلاته، نعم إذا تبین دخوله قبل الصلاة أجزأت، وکذا إذا صلّی برجاء دخول الوقت، وإذا صلّی وبعد الفراغ شک فی دخوله لم تجب الإعادة وإن کانت أحوط استحباباً.
عروه الوثقی
[۱۲۱۳] مسألة ۵: إذا اعتقد دخول الوقت فشرع وفی أثناء الصلاة تبدل یقینه بالشک لا یکفی فی الحکم بالصحة إلا إذا کان حین الشک عالما بدخول الوقت، إذ لا أقل من أنه یدخل تحت المسألة المتقدمة من الصحة مع دخول الوقت فی الأثناء.
[۱۲۱۴] مسألة ۶: إذا شک بعد الدخول فی الصلاة فی أنه راعی الوقت وأحرز دخوله أم لا فإن کان حین شکه عالماً بالدخول فلا یبعد الحکم بالصحة [(فلا یبعد الحکم بالصحة): بل هو الاظهر لجریان قاعدة التجاوز بضمیمة ما دل علی ان المراعی یکفی فی حقه الدخول فی الاثناء.]، وإلا وجبت الإعادة بعد الاحراز.
[۱۲۱۵] مسألة ۷: إذا شک بعد الفراغ من الصلاة فی أنها وقعت فی الوقت أو لا فإن علم عدم الالتفات إلی الوقت حین الشروع وجبت الإعادة[(وجبت الاعادة): علی الاحوط وجوباً ولا یبعد الحکم بالصحة.]، وإن علم أنه کان ملتفتاً ومراعیاً له ومع ذلک شک فی أنه کان داخلاً أم لا بنی علی الصحة، وکذا إن کان شاکا فی أنه کان ملتفتا أم لا، هذا کله إذا کان حین الشک عالما بالدخول [(اذا کان حین الشک عالماً بالدخول): الاظهر عدم دخالته فی الحکم بالصحة.]، وإلا لا یحکم بالصحة مطلقاً ولا تجری قاعدة الفراغ، لانه لا یجوز له حین الشک الشروع فی الصلاة فکیف یحکم بصحة ما مضی مع هذه الحالة.