بر اساس نظر آیتالله سیستانی:
اگر کسی بعد از شروع اقامه شک کند که اذان را گفته یا نه، نیازی نیست اذان بگوید. همچنین اگر هنگام گفتن یکی از جملات اذان یا اقامه شک کند که جملۀ قبلی را گفته یا نه، نباید به شک خود توجه کند.
اما اگر در زمان مکث بین جملات نسبت به گفتن جملهای مردّد شود، باید آن جمله را بگوید.
استفتائات
السؤال: ما حکم المؤذِّن إذا سها فی أذانه ونسی أن یقول: (أشهد أن لا إله إلّا الله) فی بدایة الأذان؟
الجواب: لا شیء علیه مع السهو.
منابع فقهی
توضیح المسائل
مسئله ۹۲۲ . اگر پیش از گفتن اقامه شک کند که اذان گفته یا نه، اذان را بگوید ولی اگر مشغول اقامه شود و شک کند که اذان گفته یا نه، گفتن اذان لازم نیست.
مسئله ۹۲۳ . اگر در بین اذان یا اقامه پیش از آنکه قسمتی را بگوید شک کند که قسمت پیش از آن را گفته یا نه، باید قسمتی را که در گفتن آن شک کرده، بگوید ولی اگر در حال گفتن قسمتی از اذان یا اقامه شک کند که آنچه پیش از آن است گفته یا نه، گفتن آن لازم نیست.
رساله جامع
ج۱، مسئله ۱۲۱۲. اگر انسان قبل از گفتن اقامه شک کند که اذان گفته یا نه، اذان را بگوید؛ ولی اگر مشغول اقامه شود و شک کند که اذان گفته یا نه، گفتن اذان لازم نیست.
ج۱، مسئله ۱۲۱۳. اگر فرد در بین اذان یا اقامه، قبل از آنکه قسمتی را بگوید، شک کند که قسمت قبل از آن را گفته یا نه، باید قسمتی را که در گفتن آن شک کرده، بگوید ولی اگر در حال گفتن قسمتی از اذان یا اقامه، شک کند که آنچه قبل از آن است را گفته یا نه، گفتن آن لازم نیست.
عروه الوثقی
[ ۱۴۰۳ ] مسألة ۱۱: إذا شک فی الإتیان بالاذان بعد الدخول فی الاقامة لم یعتن به، وکذا لو شک فی فصل من أحدهما بعد الدخول فی الفصل اللاحق، ولوشک قبل التجاوزأتی بما شک فیه.