طبق نظر آیت الله سیستانی:
در موارد زیر مکلف باید قضای روزه را به‌جا آورد و کفاره ندارد:
- روزه‌هایی که فرد به‌جهت عذری (مثل مسافرت یا حائض‌بودن) نگرفته است؛
- روزهایی که مکلف از روی فراموشی بدون غسل جنابت روزه گرفته است؛
- مکلف در شب ماه رمضان جنب باشد و تا اذان صبح از خواب دوّم یا سوم بیدار نشود؛
- مکلف به جهت تشنگی مضمضه کند (نه مضمضه برای وضو) و بی‌اختیار آب فرو رود؛
- مکلف به اعتقاد اینکه روز عید فطر است روزه نگیرد و بعداً متوجّه شود آن روز، روز آخر ماه رمضان بوده است؛
- مکلف در روزی که نمی‌داند آخر ماه شعبان است یا اوّل ماه رمضان، روزه نگیرد و بعداً بفهمد ماه رمضان بوده است؛
- مکلف یقین یا اطمینان کند که مغرب شده یا با اعتماد به گفته کسی که حرف او شرعاً برایش حجت است افطار کند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است؛
- مکلف بدون اینکه بداند اذان صبح شده یا نه، کاری که روزه را باطل می‌کند انجام دهد و بعداً معلوم شود آن مبطل را بعد از اذان صبح انجام داده است؛
- چنانچه مکلف قصد باطل‌کردن روزه را داشته باشد، ولی مبطل را انجام ندهد؛
- روزه‌هایی که مکلف بدون اخلاص و قصد امتثال امر الهی انجام داده است؛
- روزه‌هایی که مکلف به‌جهت مستی انجام نداده است؛
- روزه‌هایی که مکلف در ایام مرتدّبودن انجام نداده است.