روزه کسی که زیاد تشنه می‌شود

طبق نظر آیت الله سیستانی:

کسی که به بیماری عطش مبتلا است، یعنی خیلی تشنه می‌شود:

• اگر اصلاً نمی‌تواند روزه بگیرد، روزه‌گرفتن بر او واجب نیست و قضا و کفاره نیز ندارد.
• اگر روزه‌گرفتن برایش سختی فوق‌العاده دارد، روزه‌گرفتن واجب نیست؛ و باید برای هر روز، یک مُدّ طعام (۷۵۰ گرم) به فقیر بدهد.

اگر پس از ماه رمضان (مثلاً در فصل زمستان) روزه‌گرفتن برایش امکان داشته باشد، احتیاط مستحب است قضای روزه‌هایی که نگرفته را به‌جا آورد.

همسو: کسانی که روزه بر آنها واجب نیست

منابع فقهی

توضیح المسائل

مسأله ۱۶۹۶ ـ اگر انسان مرضی دارد که زیاد تشنه می‌شود و نمی‌تواند تشنگی را تحمل کند یا برای او مشقّت دارد، روزه بر او واجب نیست، ولی در صورت دوّم باید برای هر روز یک مُد طعام به فقیر بدهد، و چنانچه بعد بتواند روزه بگیرد، واجب نیست قضا نماید.

رساله جامع

مسأله ۱۶. بر چهار گروه روزه گرفتن واجب نیست، بلکه در بعضی از موارد آن جایز نیست: ....

ب. کسی که به بیماری عطش مبتلا است، یعنی زیاد تشنه می‌شود و نمی‌تواند تشنگی را تحمّل کند یا برای او سختی فوق‌العاده‌ای دارد که معمولاً تحمّل نمی‌شود. ....

مسأله ۲۰۳. اگر انسان مبتلا به بیماری باشد که زیاد تشنه می‌شود و نمی‌تواند تشنگی و عطش را تحمّل کند یا برای او سختی فوق‌العاده‌ای دارد که معمولاً تحمّل نمی‌شود، روزه بر او واجب نیست، ولی در صورت دوم (سختی فوق‌العاده)، باید برای هر روز یک مُدّ طعام به فقیر بدهد و فرد مذکور در صورتی که بعد بتواند روزه بگیرد، واجب نیست قضا نماید.

البتّه این حکم، اختصاص به بیماری استسقاء ندارد و شامل هر مرضی که مانند آن باشد و موجب احساس عطش و تشنگی شدید در فرد گردد نیز می‌‌باشد؛ امّا این حکم شامل بیماران کلیوی و مانند آنکه روزه برای آنان ضرر دارد نمی‌شود.

المسائل المنتخبه

(مسألة ۴۷۴): الشیخ والشیخة إذا شقّ علیهما الصوم جاز لهما الإفطار ویکفِّران عن کلّ یوم بمُدّ من الطعام، ولا یجب علیهما القضاء. وإذا تعذّر علیهما الصوم سقط عنهما، ولا یبعد سقوط الکفّارة حینئذٍ أیضاً.

ویجری هذا الحکم علی ذی العطاش (من به داء العطش) أیضاً، فإذا شقّ علیه الصوم کفّر عن کلّ یوم بمُدّ، وإذا تعذّر علیه الصوم سقطت عنه الکفّارة أیضاً.

منهاج الصالحین

قبل از مساله 1042

وردت الرخصة فی إفطار شهر رمضان لأشخاص:

منهم: الشیخ والشیخة وذو العطاش إذا تعذّر علیهم الصوم، وکذلک إذا کان فیه حرج ومشقّة علیهم ولکن یلزمهم حینئذٍ الفدیة عن کلِّ یوم بمدّ من الطعام، والأفضل کونها من الحنطة، بل کونها مُدّین، بل هو أحوط استحباباً، ولا یجب علیهم القضاء لاحقاً مع التمکن منه وإن کان ذلک أحوط استحباباً. ....

عروه الوثقی

بعد از مساله 2511

وردت الرخصة فی إفطار شهر رمضان لأشخاص، بل قد یجب : ....

الثالث : من به داء العطش، فإنه یفطر سواء کان بحیث لا یقدر علی الصبر أو کان فیه مشقة، ویجب علیه التصدق بمد، والأحوط مدان، من غیر فرق بین ما إذا کان مرجو الزوال أم لا، والأحوط بل الأقوی وجوب القضاء علیه إذا تمکن بعد ذلک، کما أن الأحوط أن یقتصر علی مقدار الضرورة. ....